Дзень пяцідзесяты. Святы Дух і спаўненне чалавека.
Назва Пяцідзесятніца паходзіць ад pentecoste – пяцьдзесят. Гэта пяідзесяты дзень пасля Уваскрашэння. Гэтае свята з’яўляецца дапаўненнем Уваскрашэння. Абодвы святы маюць свой пачатак у святах, якія адносяцца да жыцця прыроды. Вялікдзень – свята вясны, Пяцідзесятніца з’яўляецца пачаткам збораў пшаніцы. Гэтыя два святы яўрэі разглядалі ў святле гісторыі збаўлення. Вялікдзень (Свята Пасхі) – успамін выхаду з Егіпта, Пяцідзесятніца – успамін атрымання на гары Сінай Божых Запаведзей. Гэтыя два святы з’яўляюцца святамі асягнення паўнаты чалавечнасці. У дзень Пяцідзесятніцы адзначаем момант станаўлення ў паўнаце чалавекам. Каб зразумець, што свята мае супольнага з працэсам асягнення паўнаты чалавечнасці, добра будзе прыглядзецца ягопачаткам (караням).
Суббота Седьмой Пасхальной недели. Чудо Сошествия Святого Духа в общине. (Дн. Ап. 4, 23 - 31).
В деяниях Апостолов св. Лука описывает несколько событий, в которых повторяется чудо Сошествия Святого духа. Сошествие Святого Духа не является событием неповторимым, но может произойти снова, когда община собирается вокруг Иисуса Христа и молится вместе с Воскресшим Господом к Отцу. Такую сцену находим в 4 разделе Деяний Апостолов (4, 23 - 31). После своего освобождения Пётр и Иоанн прошли между первосвященниками и вернулись к своим и всё рассказали. Реакцией общины было то, что единодушно молились Богу. Прославляли великие дела Бога, которые открылись в Иисусе Христе, заканчивая молитву просьбой: «И ныне, Господи, воззри на угрозы их и дай рабам Твоим со всею смелостью говорить слово Твое, тогда как Ты простираешь руку Твою на исцеления и на соделание знамений и чудес именем Святого Сына Твоего Иисуса» (4, 29 - 30). Среди гонений община молилась прежде всего о parresia, о свободу говорить то, что предлагает Святой ДУХ. Верить в Святого Духа означает отважно проповедовать слова, походящие от Бога. Знаком Святого Духа является то, что совершаются исцеления, знаки и чудеса.
Унебаўшэсце. (Пс 68, 19).
Калі Езус узышоў на неба, занёс да Айца сваю чалавечую натуру. Разам з ёй узяў таксама і нас, нашу вітальнасць і сэксуальнасць, нашы страхі, нашу тугу, нашы патрэбы і схільнасці, нашы сілы і слабасці. Літургія гэтую таямніцу выражае у вершы псальма, які спяваецца падчас Урачыстасці Унебаўшэсця як верш паміж спевам Аллелюя: “Ты ўзышоў на вышыню, запалоніў палон, прыняў дары дзеля людзей, каб і адступнікі жыць маглі ў Госпада Бога”. (ascendescaptivamduxitcaptivitatem) (Пс 68, 19). Цяжка перакласці гэты верш. Св. Геранім інтэрпрэтаваў гэта так, што Хрыстос узыходзячы на неба ўзяў з сабой зняволеных. А можа словы св. Гераніма трэба тлумачыць наступным чынам, што хрыстос няволю ўзяў у няволю, гэта значыць, што нарэшце знішчыў нашу няволю? У кожным разе літургія разумее гэтыя таямнічыя словы як апісанне Унебаўшэсця Езуса Хрыста.
Шостая Пасхальная нядзеля. Развітанне і пацяшэнне. (Ян 14, 18 - 20)
У шостым велікодным тыдні святкуем Унебашэсце Езуса Хрыста. Усе евангелічныя фрагменты гэтага тыдня ўзяты з развітальнай мовы Езуса. Езус суцяшае сваіх вучняў кажучы, што калі пойдзе на смерць, ці таксама – як гэта разумее літургія – калі ўзыдзе на неба, не аставіць іх саміх. “Не астаўлю вас сіротамі: Прыду да вас”. (Ян 14, 18). Хоць Езус і адыходзіць цяпер да айца, не аставіць нас саміх. Не ёсць з намі так як быў з вучнямі, калі Яго можна было бачыць, дакрануцца, пачуць. Прысутнічае сярод нас, але іншым чынам. Патрэбны вочы веры, каб распазнаць Яго прысутнасць. “Яшчэ трошкі, і сьвет ужо ня ўбачыць Мяне; а вы ўбачыце Мяне, бо Я жыву, і вы жыцьмеце. У той дзень спазнаеце вы, што Я ў Айцы Маім, і вы ўва Мне, і Я ў вас”. (Ян 14, 19 - 20). Свет з’яўляецца сляпым, каб убачыць Уваскрослага. Веруючы, аднак, бачыць Езуса. Пазнае Яго па тым, што жыве. Гэта для мяне важны крытэрый дасвядчэння Бога. Там, дзе жыву і дзе жыццё расквітае ўва мне бачу Уваскрослага і дасвядчаю Бога. У нашым жыцці, якое паднімаецца з акастнесласці, якое разквітае на пустыні, пазнаём Уваскрослага.
VВелікодная нядзеля. Ноч дарэмных намаганняў. (Ян 21, 1 - 5).
Тое, што Езус з’явіўся на беразе Галілейскага мора з’яўляецца падзеяй Уваскрасення сярод нашай штодзённасці. Ёсць там сем вучняў. Сем – гэта лічба перамянення. Азначае заўсёды: тое, што зямное лучыцца з там, што нябеснае, неба і зямля дакранаюцца. Здаецца аднак, што гэтыя сем вучняў сустрліся выпадкова. Дзякуючы сустрэчы з Уваскрослым стануцца святой супольнасцю, супольнасцю таямнічым цэнтрам якой ёсць сам Езус.
IVпасхальное воскресение. Запертые двери моего сердца. (Ин 20, 19)
«В тот же первый день недели вечером, когда двери [дома], где собирались ученики Его, были заперты из опасения от Иудеев, пришел Иисус, и стал посреди, и говорит им: «мир вам!»(Ин 20, 19).Воскресший проходит сквозь запертые двери, страх учеников не может его сдержать. Входит к ним через запертые двери и желает им мира. Это является красивым образом воскресения.Как же часто затворяем наши двери перед инными. Укрываемся под панцирем страха. Воскресение означает, что никакой замок и никакой засов не сдержат Воскресшего, чтобы проникнуть в наше сердце. И никакая христианская община, которая сторонится других, не может помешать Воскресшему в том, чтобы Он вошёл в её середину и преобразил её изнутри.
IIIнядзеля Пасхі. Перамога любові над смерцю. (Ян 20, 1н.)
Святы Ян у цэнтры свайго апавядання размяшчае Марыю Магдаліну. Здаўна хрысціянская пабожнасць цікавілася гэтай жанчынай. Св. Анзэльм Кантэрберыйскі напісаў да яе малітву. Называе Марыю Магдаліну ў гэтай малітве благаславёнай сяброўкай Бога. Звяртаецца да яе словамі: “Ты, каторая любячы была абрана, і Ты, каторая любячы выбрала”. Згодна са старажытнай традыцыяй св. Анзэльм атаясамляе Марыю Мадаліну з грэшніцай з 7 раздзела Евангелля св. Лукі, а таксама з Марыяй з Віфаніі, сястры Марты (Лк 10, Ян 12). На яе прыкладзе разважае над таямніцай таго, што чалавеку, які шмат палюбіў, шмат будзе адпушчана, а таксама над тым, што менавіта грэшніцы было дадзена сустрэць першай Уваскрослага.
II Велікодная нядзеля. Убачыць Уваскрослага ў штодзённасці.
У св. Марка і св. Мацвея анёл кажа жанчынам, каб сказалі Вучням, што Езус “паўстаў з мёртвых і ідзе перад імі ў Галілею. Там Яго ўбачыце” (Мц 28, 7). Вучні павінны вярнуца дадому, у Галілею. Не сустракаюць Езуса ў святым горадзе Ерусаліме, толькі там дзе яны ёсць, у доме, дзе жывуць і працуюць, у сваёй штодзённасці. Галілея была краем, дзе жылі разам яўрэі і язычнікі. Таму Галілея з’яўляецца сімвалам змяшэнне народаў, а таксама сімвалам мешаніны і мітусні з якіх складваецца нашае жыццё. Нашае жыццё ёсць Галілеяй. Жывуць у нас адначасова і яўрэі і язычнікі. Ёсць у нас блізкасць Бога і адначасова аддаленне ад Яго, вера і нявера, любоў і нянавісць, энэргія і здрантвенне, святло і цемра. Мы таксама жывём з людзьмі, якія шукаюць Бога, таксама з людзьмі, якіх Бог не цікавіць, з людзьмі, якіх кахаем і людзьмі, якіх цяжка нам вытрымаць.
Пасхальное Воскресенье. Женщины у гроба. (Мф 28, 1)
Все рассказы о воскресении из мёртвых Иисуса рассказывают нам о женщинах, которые пошли к гробу и встретили Воскресшего. Для Церкви мужчин было это, несомненно, вызовом. Их скептицизм по отношению к женщинам выражается в замечании Луки: «Только слова эти казались им пустой болтовнёй и им не поверили». (Лк 24, 11). Мужчины желают всё увидеть и ко всему дотронуться и вместе с тем не замечают то, что невидимо. Женщины имеют предчувствие рождения и смерти. Женщины были под крестом тогда, когда мужчины разбежались. Женщины являются свидетелями нового рождения, новой жизни, которая встаёт из гроба.
Пасланне Святога Айца Францішка на Вялікі пост 2015 г.
|
«Умацуйце вашыя сэрцы» (Як 5, 8) Дарагія браты і сёстры! Вялікі пост з’яўляецца часам аднаўлення для Касцёла, супольнасцяў і асобных вернікаў. Найперш, аднак, ён з’яўляецца «часам спрыяльным» (пар. 2 Кар 6, 2). Бог не просіць нас ні аб чым, чаго б нам раней не даў: «Мы любім Бога, бо Ён першы палюбіў нас» (1 Ян 4, 19). Мы Яму неабыякавыя. Яму важны кожны з нас, Ён ведае нас па імені, клапоціцца пра нас і нас шукае, калі мы Яго пакідаем. Ён цікавіцца кожным з нас; Яго любоў не дазваляе Яму быць абыякавым да таго, што з намі здараецца.
Опубликовано в
Навіны
|